Ռուբայաթներ
Ապրում ես, շնչում ես, դու դեռ կաս — բայց ամե՛ն վայրկյան դու ա՜յլ ես.
Անցյալ է դառնում քո ներկան— ու ամե՛ն վայրկյան դու ա՛յլ ես.
Բայց ներկան քո— հո՛ւնտ է գալիքի՝ մեռնելով— նա սնում է գալիքը,
Եվ այսպես— տևում ես դու երկար,— ու ամե՛ն վայրկյան դու ա՜յլ ես։
Ռուբայթը ուզում է ասել, որ մարդը անփոփոխ չէ և կարող է անհնդատ փոխվել։
Քո ամեն ակնթարթը մի սերմ է,
Որ կրում է իր մեջ իր մահը.
Բայց հոգին քո— խնդուն ու անահ է
Եվ մի՛շտ խանդավառ է ու ջերմ է։
Այս ռուբայթը ուզում է ասել, որ մարդու ամեն մի գործը սերմ է, որը լինում լավը և վատը, որը մի օր կմահանա։
Ապրեցիր դու ըմբոստ մի դարում — և ոչինչ քեզ հար չթվաց,
Դու տեսար մոտիկն ու հեռուն — և ոչինչ քեզ հար չթվաց.
Դու տեսար փլուզումն ու զարթնումը, անսասան հիմերի կործանումը—
Եվ, բացի պայքարից, աշխարհում քեզ ոչինչ հար չթվաց։
Ռուբայթը ուզում է ասել, որ ոչինչ մեզ մշտական չի թվում։
Եղիշե Չարենց բանաստեղծություններ
ԻՐԻԿՈՒՆԸ
Նո՛ւյնն է կարոտս հիմա՝ անսփոփ ու որբ,
Նո՛ւյնն է աշխարհը վառվող ու արևը բորբ։
Նույնն է երկինքը կապույտ ու լճակը ջինջ —
Եվ չի՛ փոխվել իմ սրտում, իմ հոգում — ոչինչ։
Նույնն է սերը՝ կրակված իմ սրտում հիմա՝
Նո՛ւյն կարոտը անսփոփ ու անունը — Մահ։
Ծաղիկները հեզ թեքվում են քամու օրորի տակին Եվ լսում նրա հեռվից բերող երգը տխրագին… Քամին ծաղկունանց շուրթերն է դողդոջ շոյում, գուրգուրում Ու լուռ մրմնջում, թե հեռուներում, ինչպես են սիրում… Եվ այս ամենը կատարվում է միշտ իրիկնաժամին, Երբ որտրտում են հեզ ծաղիկները ու մեղմ է քամին…
***
Ինչքան որ հուր կա իմ սրտում — բոլորը քեզ.
Ինչքան կրակ ու վառ խնդում — բոլորը քեզ.—
Բոլո՜րը տամ ու նվիրեմ, ինձ ո՛չ մի հուր թող չմնա՝
Դո՜ւ չմրսես ձմռան ցրտում.— բոլո՜րը քեզ...
Բոլորը թափվել են փողոց.
Դյութում են շրթերը վարդե,
Սրտերը կրակ են ու բոց-
Գիտե՞ք, որ գարուն է արդեն,
Բոլորը թափվել են փողոց։
***
Ինչքան աշխարհը սիրես ու աշխարհով հիանաս -
Այնքան աշխարհը անուշ ու ցանկալի կլինի.
Թե ուզում ես չսուզվել ճահճուտները անհունի -
Պիտի աշխարհը սիրես ու աշխարհով հիանաս:
Այնպե՜ս արա, որ կյանքում ո՜չ մի գանգատ չիմանաս,
Խմի՜ր թախիծը հոգու, որպես հրճվանք ու գինի.
Որքան աշխարհը սիրես ու աշխարհով հիանաս -
Այնքան աշխարհը անուշ ու ցանկալի կլինի...
<<Իմ Չարենցը>>
Եղիշե Չարենցը եղել է խենթ և իր բանաստեղծությունները նոյնպես: Նա հիշում էր թէ ինչպես Իսահակյանը նրան ապտակեց և ապտակը այնան ուժեղ եղավ, որ Չարենցը դարձավ ճանաչված գրող: Նա երբ հարբում էր ասում էր մի 16 տարեկան աղջկա է սիրում, իսկ երբ ուշքի էր գալիս հայհոյում նրան ասելով այդ աջիկը ինձ պետք է որպեսզի ավելի լավ գրեմ: Չարենցը Թումանյանից և Տերյանից նրանով էր տարբերվում, չէր կարող իր տեղը հանգիստ նստել և ես հստակ չգիտեմ թէ ինչու է նա իր ազգանունը փոխել դնելով Չարենց: