Մի անգամ անապատում երկու ընկեր կռվեցին և մեկը մյուսին ապտակ հասցրեց: Վերջինս, ցավ զգալով, բայց ոչինչ չասելով, գրեց ավազի վրա.«Այսօր իմ ամենալավ ընկերը ինձ ապտակեց»: Շարունակեցին ճանապարհը, գտան օազիս և որոշեցին լողանալ: Նա ով ապտակ էր ստացել փրկեց ընկերոջը խեղտվելուց: Երբ ուշքի եկավ, գրեց քարի վրա.«Այսօր իմ ամենալավ ընկերը փրկեց իմ կյանքը»: Նա, ով ապտակ էր հասցրել և փրկել էր ընկերոջ կյանքը, հարցրեց.

-Երբ քեզ ապտակեցի, դու ավազի վրա գրեցիր, իսկ հիմա քարի վրա: Ինչու՞: Ընկերը պատասխանեց.

-Երբ մեզ նեղացնում են, մենք պէտք է ավազի վրա գրենք, որպեսզի քամիները կարողանան ջնջեն: Իսկ երբ մեզ լավություն են անում, պետք է քարի վրա գրենք, որպեսզի ոչ մի քամին չկարողանա ջնջել:

— Когда кто-либо нас обижает, мы должны написать это на песке, чтобы ветры могли стереть это. Но когда кто-либо делает что-либо хорошее, мы должны выгравировать это на камне, чтобы никакой ветер не смог бы это стереть.

Нищий и Счастье

Однажды вечером нищий возвращался к себе домой. Проклиная свою судьбу, он горько жаловался:

  — Счастье… Где оно, Счастье?

Судьба захотела, чтобы Счастье откликнулось и пришло послушать его жалобы. И вот, едва лишь нищий произнес эти слова, Счастье схватило его за руку и сказало:

  — Иди ко мне. Не бойся. Я — твое Счастье.

Счастье подняло его в воздух и унесло далеко-далеко; потом оно опустило его у входа в пещеру и промолвило:

  — Там, внутри пещеры, скрыты все сокровища мира. Спустись и возьми себе, что захочешь. Но не бери слишком много, чтобы ты смог дотащить сокровища до дому. Дорога предстоит длинная и трудная, и ты пойдешь один, без попутчика. Если уронишь сокровища на землю, навсегда потеряешь их. Будь мудрым и не жадничай.

Так сказало Счастье и скрылось. Нищий спустился в пещеру, и у него разбежались глаза от множества сокровищ и драгоценных камней. Он начал хватать самые красивые и наполнять ими свой мешок. Через час он вышел из пещеры, неся на плечах тяжелый мешок с сокровищами.

Մի անգամ երեկոյան աղքատը վերադառնում էր իր տուն: Անիծելով իր ճակատագիրը, նա բարձր բողոքում էր.

-Երջանգություն … Որտեղ է նա, երջանկությունը?

Ճակատագիրը ցանկացավ, որ երջանկությունը արձագանքի և գա լսի նրա բողոքը. Եվ ահա, երբ աղքատը արտահայտեց այդ բառերը, երջակությունը բռնեց նրա ձեռքը և ասաց.

-Արի ինձ մոտ: Մի վախեցիր. Ես քո երջանկությունն եմ:

Երջանկությունը հանեց նրան օդ և տարավ հեռու-հեռու, հետօ նա իջեցրեց քարանձավի մուտքի մոտ և ասաց.

-Այնտեղ,քարանձավի մեջ պահված է աշխարհի ամբողջ գանձերը: Իջիր և վերձրու այն ինչ կամենում ես: Բայց շատ մի վերձրու, որպեսզի կարողանաս մինչև տուն տանես: Ճանապարհը երկար և դժվար է լինելու և դու մենակ ես գնալու, առանձ ընկերակցության: Եթե հանկարծակի գցես ձեռքիցդ, ընդմիշտ կկորցնես նրանց: Եղիր իմաստուն և ժլատություն չանես:

Այդպես ասաց երջանկությունը և չքվեց: Աղքտը իջավ քարանձավ և աչքերը խլուխը թռան բազմատեսակ գանձերից և թանգարժեք քարերից: Նա սկսեց վերցնել ամենաթագարժեք իրերը և այդպես լցվեց պարկը: Մեկ ժամից նա դուրս եկավ քարանձավից, ուսերին տանելով գանձերով լցված ծանր պարկը:

Իրականություն

Ճամփի եզրին մի չորացած ծառի բուն էր կանգնած: Գիշերվա մթության մեջ ճամփով մի գող անցավ, վախեցավ.ծառի բունը նրան ոստիկան թվաց: Հետո մի սիրահարված տղա անցավ, սիրտը թրթռաց. կարծեց`սիրած աղջիկն է կանգնած: Հեքիաթների սյուժեներից սարսափած երեխան ծառը ուրվականի տեղ դրեց ու լաց եղավ: Բայց բոլոր դեպքերում էլ ծառը նույն ծառն էր: Աշխարհը մեզ թվում է այնպիսին, ինչպիսին մենք ինքներս ենք:

                                                            Действительность

На обочине дороге стоял высохший пень. Темной ночую по дороге проходил вор, испугался: пень показался ему милиционером. Потом проходил влюбленной, сердца вздрогнула: показалась - любимая девочка стоит. От сюжетов сказок испуганнее ребёнку дерево показалось призраком и он заплакал. Но дерево остовалос дерево. Мир нам кажется таким, каким мы его видим.